De waarheid blootgelegd
De spanning was zo ondraaglijk dat ik nauwelijks kon ademen. Marks vingers klemden zich vast om de tassen. Vivians blik schoot naar de deur, alsof ze al op zoek was naar een uitweg.
Mijn grootvader bewoog zich langzaam.
‘Drie jaar lang,’ zei hij, ‘heb ik geld gestuurd om Claire te helpen haar toekomst op te bouwen. Een toekomst die je beloofde te beschermen. En in plaats daarvan…’ Zijn blik viel op de designertassen. ‘In plaats daarvan heb je je eigen toekomst opgebouwd.’
Vivian probeerde het uit te leggen.
« Edward, er moet een vergissing zijn. Misschien de bank… »
« Genoeg! » onderbrak hij. « De afschriften komen rechtstreeks bij mij terecht. Elke cent is gestort op een rekening op Marks naam. Een rekening waar Claire geen toegang toe had. »
Mijn maag draaide zich om. Ik keek naar Mark.
« Is dat waar? Je hebt dit geld voor me verborgen gehouden? »
Hij klemde zijn kaken op elkaar en vermeed mijn blik.
« Claire, luister… het was ingewikkeld, we moesten… »
‘Ingewikkeld?’ Ik moest bijna lachen, mijn hart brak. ‘Ik had twee banen tijdens mijn zwangerschap. Je gaf me een schuldgevoel over elke uitgave. En jij…’ Mijn stem brak. ‘Jij verdiende tweehonderdvijftigduizend dollar per maand?’
Vivian stapte verdedigend naar voren.
« Je begrijpt het niet. Het leven is duur. Mark moest op zijn werk een bepaald imago hooghouden. »
‘Een schilderij?’ bulderde mijn grootvader. ‘Je hebt er meer dan acht miljoen dollar aan uitgegeven. Acht. Miljoen.’
Mark barstte uiteindelijk in woede uit.
« Oké! Ik heb het geld gebruikt! Omdat ik het verdiende! Claire zou nooit begrepen hebben wat echt succes is… »
« Dat is genoeg, » zei mijn grootvader.
Zijn stem werd merkwaardig kalm.
« Je pakt vandaag je koffers. Claire en de baby gaan met me mee naar huis. En jij, Mark, jij betaalt elke dollar terug die je gestolen hebt. Mijn advocaten staan klaar. »
Vivians gezicht werd lijkbleek.
« Edward, alstublieft… »
« Nee. Je hebt zijn leven bijna verwoest. »
De tranen stroomden over mijn wangen – niet van verdriet, maar van een mengeling van woede, verraad en opluchting.
Mark keek me paniekerig aan.
« Claire… je zou onze dochter toch niet van me afpakken, hè? »
Ik had er nog niet over nagedacht. Maar toen ik mijn baby vredig zag slapen te midden van de puinhoop van ons verbroken vertrouwen, wist ik dat ik een keuze moest maken.
Ik deinsde achteruit toen hij zijn hand uitstak.
‘Je hebt me alles afgenomen,’ zei ik zachtjes. ‘Mijn stabiliteit, mijn zelfvertrouwen… en de mogelijkheid om me in alle rust op haar geboorte voor te bereiden.’
« Ik heb een fout gemaakt… »
« Honderden, » antwoordde ik. « Elke maand. »
