— Aljona! — Stepan wierp zich op zijn vrouw. — Je kunt dit niet doen! We zijn al zoveel jaren samen!
— Ja, — knikte ze. — Zeven verloren jaren. Zeven jaar probeerde ik een gezin op te bouwen met iemand die mij alleen zag als gratis dienstmeid en inkomstenbron.
— IK HEB VAN JE GEHOUDEN!
— NEE, — Aljona schudde haar hoofd. — Jij hield van wat ik voor je deed. Van het comfort dat ik creëerde. Van het geld dat ik verdiende. Maar niet van mij. Anders had je me niet telkens weer vernederd zodra het je uitkwam.
De beveiligers begeleidden Stepan beleefd maar beslist naar de slaapkamer. Na een uur kwam hij terug met twee koffers en een sporttas. Zijn gezicht was grauw, zijn blik verdwaasd.
— Aljona, alsjeblieft… geef me nog één kans…
— Stepan, — ze keek hem recht aan. — Je hebt talloze kansen gehad. Elke dag, zeven jaar lang. Je hebt ze niet benut.
— Maar hoe dan… Waar ga ik wonen?
— Dat is niet langer mijn zorg, — zei Aljona kort. — Trouwens, Marina zei dat ze je verwacht. Bij haar is net een kamer vrijgekomen — Igor is naar zijn ouders verhuisd. Tijdelijk, terwijl hij de scheiding regelt.
Stepan opende zijn mond, maar er kwamen geen woorden. Voor het eerst in zijn leven had hij geen excuses en geen beschuldigingen.
— En nog iets, — voegde Aljona eraan toe. — Je moeder belde. Ik heb haar over Marina en het kind verteld. Ze was zó blij dat ze oma wordt. Alleen over financiële hulp zei ze dat haar pensioen klein is. Maar ze wil graag adviezen delen over de opvoeding.
De beveiligers begeleidden Stepan discreet naar buiten. In de gang probeerde hij nog iets te schreeuwen, maar Aljona deed de deur dicht en draaide de sleutel om.
Viktoria glimlachte.
— De echtscheidingspapieren zijn over een maand klaar. Hij kan geen aanspraak maken op bezittingen — er was geen huwelijkscontract, en alles is door u vóór het huwelijk verworven of met uw aantoonbare middelen gekocht.
— Dank u, — Aljona schudde de jurist de hand.
Toen de deur achter Viktoria dichtviel, liep Aljona terug naar de keuken en ging aan tafel zitten. Dezelfde tafel waar Stepan een uur eerder nog zat, overtuigd dat hij de baas over het leven was…
Ze zette haar favoriete groene jasmijnthee. Stepan kon de geur niet uitstaan en had haar verboden hem te kopen. Ze haalde aardbeien uit de koelkast — hij vond ze duur en nutteloos. Ze zette klassieke muziek op — hij noemde het “saai gedoe voor bejaarden”.
Haar telefoon trilde. Een sms van haar vriendin Katja: “Hoe gaat het? Is alles goed gegaan?”
“JA,” typte Aljona. “IK BEN VRIJ.”
Het volgende bericht was van haar baas: “Aljona Sergejevna, ter herinnering: morgen reist u naar Zwitserland voor de banketbeurs. Ik heb de tickets en de hotelreservering naar uw e-mail gestuurd.”
Zwitserland… Ze had er altijd van gedroomd, maar Stepan vond telkens redenen om de reis af te blazen. Dan was het geld zonde, dan zou ze zonder hem niet kunnen, of dan was het: waar had zij die buitenlandse toestanden überhaupt voor nodig?
Nog een bericht. Een onbekend nummer. Aljona opende het.
“Hallo, Aljona! Met Michail Orlov. We hebben elkaar vorig jaar ontmoet op de conferentie voor voedingsmiddelenprofessionals. Ik hoorde dat u naar Zürich komt. Ik ben daar met een nieuw project rond de productie van biologische chocolade. Als u tijd heeft, zou ik het fijn vinden om af te spreken en mogelijke samenwerking te bespreken.”
Michail… Ze herinnerde zich hem. Een intelligente man, gepassioneerd door zijn vak. Toen hadden ze prettig gesproken, maar Stepan had een jaloerse scène gemaakt en zij had het contact verbroken.
Aljona glimlachte en typte terug: “Hallo, Michail! Ik spreek graag af. Ik arriveer morgenavond.”
Buiten zakte de zon en kleurde de keuken in warme, goudachtige tinten. Aljona stond op en liep naar het raam. Beneden, op de binnenplaats, zag ze Stepan. Hij stond bij Marina’s auto — een oude rode Mazda. Marina maakte hem emotioneel van alles verwijt, en hij knikte gelaten.
“Nu is hij aan de beurt om klachten aan te horen,” dacht Aljona. Niet boos, eerder met een lichte droefheid om de verloren tijd.
De telefoon ging. Mama.
— Aljonoetsjka, — klonk haar moeder ongerust. — Stepan belde me net… hij zegt dat je hem eruit hebt gezet…
— Mam, ik heb de scheiding aangevraagd. En ik heb hem gevraagd uit MIJN appartement te vertrekken.
— Maar lieverd… een gezin moet je toch beschermen…
— MAM, — zei Aljona beslist. — Een gezin is waar je van je houdt en je respecteert. Niet waar je vernederd en gebruikt wordt. Ik heb mijn besluit genomen.
Een pauze. Toen zuchtte haar moeder.
— Tja… misschien is het ook beter zo. Kom in het weekend naar mij toe, dan zitten we samen, praten we. Ik bak taartjes voor je, je favorieten met kers.
— Ik kom, mam. Na Zwitserland.
— Zwitserland? — mama klonk verbaasd.
— Ja, een zakenreis. Ik ga naar een beurs, en daarna komt er misschien een nieuw, interessant project.
— Dat is goed, — er kwam warmte in haar moeders stem. — Hoog tijd dat je de wereld gaat zien. En Stepan… God zal hem oordelen.
Ze namen afscheid. Aljona liep naar de slaapkamer — diezelfde waar ze die ochtend nog wakker was geworden met een zwaar hart, wetend dat ze zo niet langer kon leven. De kamer voelde wat leeg zonder Stepans spullen, maar het was een prettige leegte — een leegte die je kunt vullen met iets nieuws en lichts.
Op het nachtkastje lag een foto van hun bruiloft. De jonge Aljona keek in de camera met hoop en liefde. Stepan naast haar — knap, zelfverzekerd. Het leek alsof er een gelukkig leven op hen wachtte.
“Het is niet geworden zoals ik droomde,” dacht Aljona terwijl ze de foto in een la legde. “Maar dit is niet het einde. Dit is het begin.”
Ze haalde haar koffer tevoorschijn en begon spullen voor de reis in te pakken. Zakelijke outfits, comfortabele schoenen, een avondjurk — diezelfde smaragdgroene die Stepan vulgair noemde. Maar zij voelde zich er mooi en zelfverzekerd in.
De volgende ochtend stond Aljona op de luchthaven. Licht, bijna gewichtloos, met rechte schouders en stralende ogen. Collega’s keken elkaar verbaasd aan — de doorgaans stille, onopvallende Aljona Sergejevna leek van binnenuit te gloeien.
— U ziet er fantastisch uit! — merkte de jonge stagiaire Lena op.
— Dank je, — glimlachte Aljona. — Ik ben gewoon eindelijk begonnen met LEVEN.
In het vliegtuig nam ze een stoel bij het raam. Onder haar dreven wolken voorbij, als opgeklopte slagroom. Aljona haalde haar notitieboekje tevoorschijn en begon ideeën voor nieuwe recepten te noteren. Zwitserse chocolade, alpenkruiden, berg honing — zoveel mogelijkheden om te creëren!
Haar telefoon stond op vliegtuigstand, maar ze zag het bericht dat vlak voor het opstijgen was binnengekomen. Van Stepan: “Aljona, ik begrijp mijn fouten. Laten we opnieuw beginnen. Marina is een misverstand. Ik hou alleen van jou.”
Ze verwijderde het zonder spijt. Sommige bruggen moet je verbranden, zodat je niet in de verleiding komt terug te gaan.
En een maand later…
Stepan zat in een piepkleine kamer in Marina’s appartement. Haar hysterische uitbarstingen over geld, artsen en zijn onverantwoordelijkheid waren dagelijkse routine geworden. Werk had hij nog steeds niet — zonder Aljona’s contacten en aanbevelingen wilde niemand hem aannemen. Zijn moeder weigerde te helpen en verwees naar haar zwakke hart en kleine pensioen.
